İNSAN İNSANA

İNSAN İNSANA

bir yanı geçmişe uzandı
bir yanı kalbimin ta içinde
durdurdu birden geçen zamanı
ellerini alıp ellerimden
ve ardına bakmadan
görmedi onsuz bir an*ı
kayboldu ufukta usul usul
gözleri gözlerime akmadan
bir yanı geçmişe uzandı
bir alev ki içimde yandıkça yandı...

ne o eski türküler söyleyen ozannım
ne o şiirler okuyanım pencereden
hala ki adını duydukça kanım
kalbimle aklım oynuyor yerinden
bir yanı geçmişe uzandı
bir yanı kalbimin ta içinde
öyle bir sevda ki bu derinden
çepeçevre sarıldı dört yanım
uyuyorum hayal görmek için
uykumu sana adamaktayım...

zor tabii sevilmek ümidi insana
gün olur özlersin yana yana
gönülden gönüle bilmem kaç yol var
gelmezse gücenmem biri benden yana
ne ahımı alır yer
ne duamı işitir gök
ister miyim bir daha
sever miyim kana kana
insan sevdikçe ümit eder bilirsin
insan sevildikçe güzeldir
bir yanı geçmişe uzandı ne çare
mana eşyaya gerek
insan insana... r çınaroğlu