GARDİYAN

GARDİYAN

taş duvarlar kalın koğuşlar nemli
ömrümü tüketti burası gardiyan
hasret ile içtiğim çaylarım demli
geçmiyor gönlümün yarası gardiyan

bir gün gelmese beklediğim yar
yüreğim kederli gözlerim ağlar
bir kuşun kanadında kaldı umutlar
götürdüğü yer acep neresi gardiyan

gün sayarım, gün eksiltip ömürden
karanlık geceler, karadır kömürden
nice insan tanıdım hep garip türden
bulunmaz hal bilen birisi gardiyan

gün doğmuş gün batmış kime ne
kaç sene kin gütmüş kime ne
kaç sene burada yatmış kime ne
dinmez bu baş ağrısı gardiyan

unuttum gülmeyi kahır çekmekten
kesildim yediğim aşla ekmekten
usandım güneşsiz göğe bakmaktan
karıştı mevsimlerin sırası gardiyan... r çınaroğlu