VEDA ŞİİRİ

VEDA ŞİİRİ

bir sonbahar akşamıydı,
yer ıslak, yaprak sarı
yalnız bir vagonda cam kenarıydı
ömür adamıştı bu yola
iki göz iki çeşme ağlamaklıydı
yıkılırken umutları...

bir sonbahar akşamıydı
yuvasız kuşlar misali hür ve tek,
bu onun en mahzun yanıydı
usulca oturdu masayı iterek
iki göz iki çeşme ağlamaklıydı
sevmişti oysa harbiden
sonunu elbette bilerek...

bir sonbahar akşamıydı
havada sis yer ıslak, yaprak sarı
her gece yastığına bıraktı uykuları
her gece bir başka baharı bekleyerek
dolaştı bütün sokakları
iki göz iki çeşme ağlamaklıydı
dudakları hafifçe mırıldandı
ahh sevgili ahh... böyle olmamalıydı

bir sonbahar akşamıydı
radyoda bir türkü çalarken anladı
*evvelim sen oldun ahirim sensin*
*ölürüm sevdiğim zehirim sensin*
buğulu bir cam aradı yakında
bir şeyler yazmak için
dedi insan hiç böyle sever mi
canından bezmek için...
bir sonbahar akşamıydı
içli içli ağladı...

bir son bahar akşamıydı
sessizliği bir çığlık bozdu
ortalık sis, ortalık soğuk, ortalıkta acı
kan kusuyordu sanki hatıralar,
soğuk bir demir dokundu önce göğsüne
buğulu bir cam aradı
bir şeyler yazmak için
dedi *insan hiç böyle sever mi
canından bezmek için*
buğulu camlara ayrılığı yazmak için...

bir sonbahar akşamıydı
*elveda* güzel gözlü sevgili
sarı yapraklar elveda,
mor sümbüller elveda,
dizinde uyuduğum uykular elveda
gözünde kaybolan yıllar elveda
ve yumdu gözlerini yavaş yavaş
onu kimse görmedi bir daha...

bir sonbahar sabahıydı...
bir kalabalık içinde
yalnız o beyaz...
bembeyaz karlar gibi
sanki göz ucuyla bakıyordu
ölümü anlar gibi... ...                    r. çınaroğlu